Je sociale woning verliezen voor het einde van je termijn, wat zijn de gevolgen?

Binnen de sector van sociale verhuur is er een enorme nood om zo snel mogelijk begeleiding of beheer aan te bieden aan cliënten van zodra er ergens een probleem is. Hoe sneller je erbij bent hoe minder problemen er nadien nog zullen optreden. Tijd, energie, mensen, geld zorgen ervoor dat er op dit moment veelal curatief wordt opgetreden wat niet de juiste insteek is als men de schade zoveel mogelijk wil beperken.

Wat gebeurt er als mensen uit hun sociale woning gezet worden?

De Vlaamse regelgeving is zo gewijzigd dat als je uit het huis gezet wordt binnen een sociale woon actor, dat je de eerste 3 jaar nadien niet meer in een sociale huurwoning terecht kan. In het verleden kon je ergens uit huis gezet worden maar je kon nog steeds terecht in een andere sociale huurwoning, eventueel wel op een andere locatie. Het principe hierin was; de eerste kans is misschien niet goed afgelopen maar, mits begeleiding of strengere voorwaarden, heb je nog steeds de kans om een opnieuw een sociale huurwoning toegewezen te krijgen. Dit is nu niet meer het geval, mensen die nu hun sociale huurwoning verliezen hebben de komende 3 jaar geen toegang meer tot deze steunmaatregel.

De private huurmarkt is waar mensen dan uiteindelijk terecht komen na hun uithuiszetting. De woningen die men hier vindt zijn vaak minder kwalitatief, duurder en hebben een hoger energieverbruik. Combineer dit met het wegvallen van vrijwel alle begeleiding die sociale verhuurkantoren bieden en je hebt een situatie waarbij het zeer moeilijk wordt voor mensen om aan hun basisbehoeften te voldoen. In het verleden konden sociale huurwoningen de vicieuze cirkel voor een stuk doorbreken maar door de nieuwe maatregel wordt dit een stuk moeilijker. Men komt gedurende minimaal 3 jaar terecht in een duurdere levenssituatie, vaak is dit zelfs aanzienlijk langer vanwege de wachtlijsten. Op deze lijst staan 180.000 gezinnen of iets minder dan 600.000 personen waaronder een heel aantal kinderen. De conclusie hier is dat je mensen gedurende die periode vaak uit het oog verliest en dat hun situatie vaak aanzienlijk verslechterd gedurende die periode.

Jonas De Vlieger roept hierbij op tot meer samenwerking tussen partijen die sociale hulpverlening aanbieden. Dit gaat van OCMW tot CAW tot de scholen zodanig dat er enige sociale controle is voor mensen die dreigen in armoede te vervallen. Hierdoor kunnen we verhinderen dat we mensen uit het oog verliezen en ze de hulp bieden die ze nodig hebben.